PENDAHULUAN
Undang-undang jenayah adalah suatu jenis undang-undang yang mengawal kesalahan yang dilakukan terhadap masyarakat. Secara ringkasnya, terdapat dua elemen dalam menentukan sesuatu perbuatan itu dikatakan bersalahan disisi undang-undang iaitu, actus reus dan mens rea. Namun, mens rea tidak terpakai secara menyeluruh dalam kesalahan yang berkaitan dengan perbuatan membunuh orang. Ini adalah kerana dengan actus reus telah boleh mensabitkan tetuduh adalah bersalahan di bawah seksyen yang berkaitan dengan membunuh atau mematikan orang dengan salah.
Tugasan bagi subjek Undang-undang Jenayah kali ini ialah membuat analisis kes berkaitan rayuan dalam kes kesalahan membunuh orang di bawah Seksyen 300 Kanun Keseksaan (KK) iaitu antara Juraimi bin Hussin v. Public Prosecutor, Mohd Affandi bin Abdul Rahman & Anor v. Public Prosecutor. Seperti sedia maklum, ini adalah kes paling popular pada suatu ketika dahulu di Malaysia kerana dikatakan pembunuhan paling kejam pada ketika itu yang mana boleh dikatakan seperti kes pembunuhan Altantuya. Kertas kerja ini lebih menjurus kepada elemen undang-undang jenayah dan bagi mencari apakah elemen jenayah yang wujud dalam kes tersebut, analisis ini akan dibahagikan kepada enam item iaitu:-
a) Fakta Kes
b) Isu Kes
c) Elemen Jenayah
d) Alasan Penghakiman
e) Keputusan
f) Analisis
FAKTA KES
DALAM MAHKAMAH RAYUAN (KUALA LUMPUR)
RAYUAN KES JENAYAH NO: C-05-16 OF 1995 & C-05-15 OF 1995
ANTARA
JURAIMI BIN HUSIN PERAYU
DAN
PENDAKWA RAYA (PUBLIC PROSECUTOR) RESPONDEN
MOHD AFFANDI BIN ABDUL RAHMAN & ANOR PERAYU
DAN
PENDAKWA RAYA (PUBLIC PROSECUTOR) RESPONDEN
Mahkamah : Mahkamah Rayuan Kuala Lumpur
Hakim : Gopal Sri Ram, Abdul Malek Ahmad dan Ahmad Fairuz
Peguam Prosecution (Pendakwaan) : Azahar Mohamed dan Yusof Zainal Abiden (Timbalan Pendakwaraya)
Peguam Appellant (Perayu) : Perayu Pertama (Tertuduh Pertama) diwakili oleh Karpal Singh (Manjit Singh, Jagdeep Singh Deo dan Gobind Singh Deo dari Karpal Singh & Co.
: Perayu Kedua dan Ketiga (Tertuduh Kedua dan Ketiga) Gulam Mustaffa bin Nadar Ali Khan (Shenton Maniam) dari Gulam Mustaffa & Co.
Tarikh penghakiman : 23 Disember 1997
Ketiga-tiga perayu (Perayu/ Tertuduh Pertama, Juraimi bin Husin, Perayu/ Tertuduh Kedua, Mohd Affandi bin Abdul Rahman, dan Perayu/ Tertuduh Ketiga, Maznah) dipertuduhkan membunuh dengan kejamnya Dato Mazlan, seorang ahli Dewan Undangan Negeri Pahang (ADUN) Batu Talam. Mereka telah dibicarakan oleh hakim dan juri. Testimoni daripada saksi-saksi, keterangan fizikal (seperti kapak dan penemuan mayat Dato Mazlan yang telah dikerat-kerat) dan pernyataan bertulis yang dibuat oleh pihak tertuduh pertama dan kedua telah diterima sebagai keterangan.
Tertuduh pertama menimbulkan pembelaan hilang akal. Hakim memerintahkan tertuduh pertama supaya pergi ke Hospital Kuantan untuk pemerhatian, atas permohonan oleh peguamnya, di kesimpulan perbicaraan pertama dua pembicaraan. Tertuduh pertama hadir sewaktu pembicaraan bersambung semula pada 17 Oktober. Tiada apa-apa lagi telah dikatakan tentang lawatan tertuduh pertama ke hospital. Hakim mengarahkan juri bahawa tertuduh pertama telah gagal memenuhi keperluan s 84 Kanun Keseksaan (NMB Bab 45) bagi bergantung pada pembelaan hilang akal.
Ketiga-tiga pihak tertuduh didapati bersalah atas pembunuhan Dato Mazlan dan dijatuhkan hukuman mati. Mereka merayu. Ketiga-tiga berhujah bahawa hakim dengan salahnya telah menerima dua pernyataan itu, dan bahawa kegagalan beliau untuk menurut rukun dalam kes Yaacob v PP [1966] 1 MLJ 67, dengan kegagalan untuk membolehkan keterangan dikemukakan semasa voir dire untuk diberikan kepada juri, mempunyai kesan yang memudaratkan atas keputusan perbicaraan. Justeru itu, juri tidak dapat memberikan kepentingan yang sewajarnya kepada pernyataan-pernyataan yang dibuat. Pihak-pihak tertuduh juga berhujah bahawa hakim telah membuat beberapa salah arah kepada juri mengenai beban membukti, pembelaan hilang akal, penggunaan pengakuan seorang tertuduh bersama dan undang-undang tentang keterangan ikut keadaan. Tertuduh ketiga juga mengadu bahawa bahagian penyataannya yang memudaratkan telah diberikan kepada juri walhal mereka sepatutnya telah dipadamkan. Mereka mengadu bahawa sewaktu perbicaraan, hakim hilang sabar, kerap mengganggu prosiding dengan memberikan kritikan kelakuan, dan mengerutkan muka hinggakan kelakuan beliau melucutkan tiga pihak tertuduh daripada perbicaraan yang adil. Untuk aduan terkahir ini, peguam tertuduh pertama memfailkan dua usul di Mahkamah Rayuan, yang memohon untuk mengemukakan keterangan atas kelakuan hakim semasa voir dire, serta untuk menggabungkan satu alasan rayuan yang baru berdasarkan keterangan baru tentang kelakuan hakim. Peguam tertuduh pertama memerhatikan bahawa berbeza dengan England, kekurangan transkrip kontemporari sesuatu perbicaraan harus menjadikan mahkamah lebih bersedia untuk memerintahkan penerimaan keterangan mengenai tingkahlaku seorang hakim daripada orang yang mempunyai pengetahuan langsung tentang yang sama, dan bahawa sekiranya keterangan demikian diterima dan dipertimbangkan dengan wajar, tiadanya keraguan tentang salah laku hakim.
ISU KES
1) Sama ada hakim gagal atau tidak dalam mematuhi peruntukan mandatori yang berkaitan dengan dalihan gila (hilang akal) Seksyen 84 Kanun Keseksaan.
2) Samada pengakuan (niat bersama) tertuduh pertama disabitkan kepada tertuduh kedua dan ketiga atau tidak.
ELEMEN JENAYAH
Terdapat pelbagai isu yang timbul dalam kes ini antaranya berkaitan dengan pihak tertuduh berhujah bahawa hakim telah membuat beberapa salah arah kepada juri mengenai beban membukti, pembelaan dalihan hilang akal atau gila, penggunaan pengakuan seorang tertuduh bersama dan undang-undang tentang keterangan ikut keadaan. Isu yang berkaitan dengan elemen jenayah pula adalah berkaitan dengan pembelaan hilang akal, seksyen 84 KK dan juga penggunaan pengakuan seorang tertuduh bersama, seksyen 34 KK. Oleh itu, elemen yang saya jelaskan disini hanyalah berkaitan dengan seksyen 84 dan 34 KK.
Terdapat sembilan dalihan-dalihan am yang boleh digunakan oleh tertuduh sebagai pembelaan dalam melakukan perbuatan jenayah yang dikemukakan terhadapnya. Dalihan tidak sempurna akal atau ‘unsoundness of mind’ merupakan salah satu daripada dalihan tersebut. Seksyen 84 KK memperuntukkan bahawa:
‘Tidaklah menjadi kesalahan apa-apa jua yang dilakukan oleh seseorang yang, pada masa melakukannya, oleh sebab akalnya tidak sempurna, tidak berupaya mengetahui keadaan perbuatan itu atau bahawa apa yang dilakukannya itu sama ada salah atau berlawanan dengan undang-undang’
Sekiranya seksyen ini berjaya digunakan, maka ia menjadi dalihan penuh untuk melepaskan tertuduh daripada kesalahan itu. Namun begitu, bagi tertuduh yang berjaya menggunakan seksyen ini, dia akan ditahan di sebuah institusi mental mengikut budi biacara Yang Dipertuan Agong. Ini adalah kerana tertuduh ini sememangnya melakukan kesalahan itu namun kesalahannya berlaku kerana dia tidak sempurna akalnya. Oleh kerana dia mempunyai alasan, dia mesti dikawal selia agar keadaan atau kejadian yang sama tidak berulang lagi.[1]
Peruntukan seksyen ini diasaskan daripada kes Mc’Naghten di mana tertuduh telah dituduh membunuh Edward Drummond. Tertuduh berhasrat untuk membunuh Perdana Menteri Britain kerana mempunyai delusion bahawa Perdana Menteri itu akan membunuhnya. Namun dia tersilap dan membunuh setiausaha Perdana Menteri. Dia mengaku tidak bersalah. Laporan perubatan dikemukakan bagi pihaknya untuk membuktikan bahawa pada masa dia melakukan pembunuhan itu dia berada dalam keadaan tidak sempurna akal akibat daripada morbid delusions yang menyebabkan dia tidak boleh mengawal dirinya. Untuk melihat samada tertuduh bersalah atau tidak, mahkamah telah menimbang sama ada tertuduh semasa melakukan perbuatan jenayah itu, akibat daripada penyakit mentalnya mengetahui bahawa apa yang dilakukannya itu adalah salah atau tidak. Jika dia tidak mengetahui bahawa perbuatan itu salah maka dia tidak boleh disabitkan.[2]
Walaupun seksyen 84 ini diwujudkan berdasarkan kes Mc’Naghten ini tetapi terdapat perbezaan di antara kedua-duanya. Seksyen 84 turut menekankan keperluan untuk melihat keadaan mental tertuduh semasa melakukan perbuatan itu. Tertuduh mesti dibuktikan akibat daripada ketidaksempurnaan akalnya, dia tidak berkeupayaan untuk mengetahui keadaan perbuatannya atau perbuatan itu salah atau berlawanan dengan undang-undang. Berbeza dengan kes Mc’Naghten, di mana tertuduh mestilah berada dalam keadaan tidak mengetahui bahawa ianya salah disisi undang-undang dan akibat daripada penyakit mentalnya. Dalam keadaan ini perbezaan ini perlu diamati dan diteliti dalam menggunakan kes ini kepada seksyen 84. Elemen-elemen yang perlu dibuktikan untuk menggunakan seksyen 84 adalah seperti berikut:
(a) pada masa melakukan perbuatan itu
(b) oleh sebab akalnya tidak sempurna
(c) tidak mengetahui keadaan perbuatannya atau perbuatannya salah atau berlawanan dengan undang-undang
Walaupun prinsip Mc’Naghten menjadi asas kepada peruntukan seksyen 84 namun perlu dilihat bahawa terdapat perbezaan di antara kedua-duanya. Dalam keadaan ini menggunakan kes Inggeris yang membincangkan prinsip ini mesti dibuat dengan menimbangkan perbezaan ini. Perbezaan yang dimaksudkan adalah seperti berikut[3]:
(i) Prinsip Mc’Naghten memerlukan tertuduh mempunyai sakit mental sedangkan seksyen 84 menggunakan akalnya tidak sempurna, menjadikan peruntukan seksyen 84 lebih luas.
(ii) Prinsip Mc’Naghten menggunakan ungkapan ‘tidak mengetahui’ sedangkan seksyen 84 menggunakan ungkapan ‘tidak berupaya untuk mengetahui’.
(iii) Prinsip Mc’Naghten menggunakan ungkapan ‘keadaan dan kualiti perbuatannya’ sedangkan seksyen 84 menggunakan ‘keadaan dan akibat perbuatannya’.
(iv) Prinsip Mc’Naghten menggunakan ‘atau jika dia mengetahuinya dia tidak tahu bahawa apa yang dilakukannya adalah salah’ sedangkan seksyen 84 menggunakan ‘atau apa yang dilakukannya itu salah atau berlawanan dengan undang-undang’.
Tertuduh pertama (perayu pertama) menimbulkan pembelaan hilang akal. Hakim memerintahkan tertuduh pertama supaya pergi ke Hospital Kuantan untuk pemerhatian dan mendapatkan laporan kesihatan berkenaan dalihan beliau namun pihak tertuduh gagal membawa laporan tersebut semasa perbicaraan seterusnya pada 17 Oktober. Perayu mendakwa dirinya dijampi dan tidak sedar tentang apa yang dia lakukan pada masa yang material, iaitu pada masa ketika beliau melakukan pembunuhan. Hakim mengarahkan juri bahawa tertuduh pertama telah gagal memenuhi keperluan seksyen 84 Kanun Keseksaan (NMB Bab 45) bagi bergantung pada pembelaan hilang akal.
Di Malaysia Kanun Keseksaan turut meletakkan peruntukkan yang mengambil kira kesalahan jenayah yang dilakukan oleh lebih daripada seorang penjenayah. Peruntukan-peruntukan ini (Seksyen 34 sehingga 38) digunakan untuk menentukan sama ada mereka semua bertindak secara bersama, bagi membolehkan kesemua mereka dikenakan tanggungan yang sama iaiatu sebagai tertuduh prinsipal.[4] Seksyen 34 Kanun Keseksaan memperuntukkan bahawa:
‘apabila suatu perbuatan jenayah dilakukan oleh beberapa orang bagi mencapai niat bersama mereka semuanya, tiap-tiap seorang daripada mereka itu adalah bertanggungan atas perbuatan itu sama seperti seolah-olah perbuatan itu telah dilakukan olehnya seorang’
Seksyen ini secara am menyatakan bahawa sekiranya dua atau lebih orang melakukan sesuatu perbuatan jenayah, bagi mencapai niat bersama, mereka boleh bertanggungan terhadap kesalahan itu secara individu, seolah-olah setiap mereka melakukan kesalahan itu secara bersendirian. Untuk berjaya menggunakan seksyen ini, beberapa elemen perlu dibuktikan iaitu, terdapat lebih daripada seorang tertuduh yang melakukan suatu perbuatan jenayah, perbuatan itu dibuat dengan niat bersama, dan untuk mencapai niat tersebut.[5] Jika tertuduh kurang daripada lima orang, maka seksyen 34 akan digunakan dan sekiranya tertuduh melebihi lima orang, maka penggunaan niat bersama ini adalah pada seksyen 149.
Tertuduh atau perayu kedua dan ketiga dalam kes ini mempunyai ‘common intention’ atau niat bersama dalam melakukan pembunuhan bersama tertuduh pertama. Pengakuan salah tertuduh pertama dan fakta kes dengan menyatakan tertuduh kedua dan ketiga mempunyai niat bersama dalam melakukan pembunuhan ini sudah cukup untuk membuktikan tertuduh kedua dan ketiga bersama-sama dalam perbuatan jenayah ini.
ALASAN PENGHAKIMAN
Bagi menjawab isu pertama iaitu berkenaan dengan samada hakim salah dalam menilai dalihan seksyen 84 yang dikemukakan oleh pihak perayu pertama atau tidak, hakim mengarahkan juri bahawa tertuduh pertama telah gagal dalam mengemukakan dalihan seksyen 84 KK bagi bergantung pada pembelaan hilang akal. Mahkamah mengesahkan keputusan hakim bahawa pembelaan hilang akal tidak disokong oleh keterangan dalam kes ini dan bahawa arahan hakim kepada juri adalah betul. Aduan peguam tentang ketidakpatuhan ss 342 dan 343 Kanun Acara Jenayah (KAJ) adalah tanpa merit. Hakim tidak berada di bawah satu kewajipan untuk menunda perbicaraan setelah mengetahui tertuduh pertama berada di Hospital Kuantan untuk pemerhatian, sementara menunggu penerimaan perakuan penguasa perubatan. Kata-kata pembukaan s 342 menyatakan bahawa:
‘Jika Hakim yang menjalankan perbicaraan … mempunyai sebab mensyaki bahawa tertuduh tidak sempurna akalnya’
Dalam kes ini, tiada langsung material di hadapan hakim bagi membangkitkan keraguan munasabah tentang kewarasan minda tertuduh pertama. Peguam yang membuat permohonan supaya kliennya dihantar ke hospital wajib mengambil tindakan susulan atas perkara ini, dan selepas tiada apa-apa tindakan pada pihaknya, hakim berhak menganggap bahawa perkara itu tidak lagi diteruskan selanjutnya. Jawapan yang diberikan oleh tertuduh pertama dalam pemeriksaan balasnya serta dalam pernyataan beramaran melepasi sebarang keraguan atas ketiadaan penyakit mental pada pihaknya. Tertuduh mempunyai beban membuktikan pembelaan hilang akal dan mereka telah gagal untuk berbuat demikian.
Perbicaraan tertuduh bermula di hadapan Mahkamah Tinggi pada 12 September 1994. Pada 7 Oktober 1994, pada penutup prosiding tersebut, hakim bicara menangguhkan lagi pendengaran hingga 17 Oktober 1994. Nota beliau menunjukkan bahawa selepas beliau menangguhkan perbicaraan, Hakim, atas permohonan peguam tertuduh pertama (bukan En Karpal Singh) mengarahkan tertuduh pertama untuk dihantar ke Hospital Besar, Kuantan untuk pemerhatian. Rekod itu juga mendedahkan bahawa apabila perbicaraan disambung semula pada 17 Oktober 1994, ketiga-tiga tertuduh hadir di mahkamah. Selepas itu, tiada apa yang dikatakan oleh sesiapa pun tentang lawatan tertuduh pertama ke Hospital Besar Kuantan dan perbicaraan yang berjalan kepada mahkamah. Dalam menyokong akuan itu tidak siuman, tertuduh pertama memberikan keterangan yang bermaksud bahawa dia adalah pada semua masa material yang benar-benar tidak sedar apa yang dia lakukan. Beliau berada di dalam cengkaman sejenis gangguan mental (khayalan atau disihir). Fikirannya tidak hidup kepada fakta bahawa beliau telah membunuh si mati. Ia hanya selepas dia ditangkap, di balai polis, apabila tertuduh kedua meletakkan tangan di atas bahunya, barulah beliau terjaga dari khalayan tersebut. Hakim mengarahkan juri bahawa bukti yang dipercayai oleh tertuduh pertama tidak jumlah dalam kewarasan dalam maksud undang-undang. Beliau memberitahu mereka bahawa ia hanya menaikkan satu rayuan tanggungjawab berkurang, yang tidak diketahui kepada undang-undang kita.
Peguam berhujah sekali anak guamnya telah dihantar ke Hospital Besar Kuantan, ia adalah tanggungjawab hakim bicara untuk menangguhkan perbicaraan sementara menunggu penerimaan perakuan Penguasa Perubatan. Ia adalah hujahan peguam bahawa perbicaraan dalam kes ini adalah terbatal kerana peruntukan mandatori kedua-dua seksyen yang terdahulu telah tidak dipatuhi.
Dalam kes ini, sama sekali tidak penting di hadapan hakim untuk menimbulkan syak yang munasabah mengenai keadaan mental tertuduh pertama yang telus. Peguam setelah membuat permohonan untuk meletakkan tertuduh pertama di bawah pemerhatian dengan jelas di bawah kewajipan untuk meneruskan perkara itu kepada Kesimpulan logik. Sekali terdapat senyap ditandakan di pihaknya, hakim berhak dengan selamat menganggap bahawa perkara itu tidak serius mengejar apa-apa lagi. Dan ia perlu dikatakan sebagai peristiwa yang berlaku, hakim akan telah sepenuhnya betul dalam membuat andaian. Bagi, jawapan yang diberikan oleh tertuduh pertama di bawah pemeriksaan balas serta kandungan kenyataan amaran beliau yang ditandakan sebagai ‘exh P223’ yang diletakkan di luar sebarang keraguan ketiadaan sebarang penyakit mental di pihaknya. Dalam pertimbangan hakim rayuan, mahkamah sebelumnya adalah betul dalam mengarahkan juri seperti yang dilakukannya. Ketiadaan apa-apa keterangan sperti berbentuk dokumen perubatan menyebabkan tertuduh gagal dalam dalihan sakit mental atau gila. Justeru itu, kami berpendapat bahawa tidak ada merit dalam aduan yang dibuat mengenai dalihan ini.
Bagi isu kedua pula iaitu berkenaan dengan samada pengakuan salah tertuduh pertama turut disabitkan kepada tertuduh kedua dan ketiga atau tidak, mahkamah menyatakan, Hakim telah mengarahkan juri dengan betulnya mengenai pemakaian seksyen 30 Akta Keterangan 1950 berhubung dengan penggunaan pengakuan seorang tertuduh bersama. Keterangan terhadap tertuduh mestilah pertamanya diatur, dengan mengetepikan pengakuan tertuduh bersama. Sekiranya mahkamah bersedia menyabit atas keterangan lain, ia boleh memohon sebagai bantuan pengakuan tertuduh bersama bagi mengukuhkan kesimpulan kebersalahan yang telah pun tercapai. Kesimpulan hakim kepada juri menjelaskan bahawa mereka telah diarahkan bahawa mereka patut mempertimbangkan keterangan selain daripada pengakuan, dan mereka telah diberi amaran tentang bahaya bertindak atas pengakuan tertuduh bersama.
Undang-undang yang mengawal liabiliti jenayah di bawah seksyen 34 Kanun Keseksaan telah dijelaskan oleh Hashim Yeop A Sani J dalam kes Dato Mokhtar bin Hashim & Anor v PP[6] dengan menyatakan:
‘Under s 34 of the Penal Code, to succeed the prosecution must prove that the criminal act was done in concert pursuant to the pre-arranged plan or arrangement. In practice, it is of course difficult to produce direct evidence to prove the intention of an individual. In most cases, however, it can be inferred from his act or conduct or other relevant circumstances of the case. See Mahbub Shah v King Emperor (1945) 72 IA 148 at p 153. The doctrine of common intention is as expressed in s 34 of the Penal Code itself which reads —
‘When a criminal act is done by several persons, in furtherance of the common intention of all, each of such persons is liable for that act in the same manner as if the act were done by him alone.’
It is also a common sense principle that if two or more persons intentionally do a thing jointly, it is just the same as if each of them had done it individually. If two or more persons combine in injuring another in such a manner that each person engaged in causing the injury must know that the result of such injury may be the death of the injured person, it is no answer on the part of anyone of them to allege, and perhaps prove, that his individual act did not cause death, and that by his individual act he cannot be held to have intended death. Every one must be taken to have intended the probable and natural results of the combination of acts in which he joined.
Thus it is clear that the leading feature of s 34 of the Penal Code is the element of participation in action. Two preliminary elements are in fact necessary to fulfill the requirements of s 34. First, there must be evidence (direct or by inference) the accused was present at the scene of the crime. Secondly, there must be evidence to show that there was prior concert or pre-arranged plan involving the accused. This is logical because how can there be participation without physica1 presence? Even passive participation may require physical presence’.
Setelah diteliti secara berhati-hati hakim rayuan tidak dapat untuk bersetuju dengan yang hujah peguam bahawa juri telah tersilap hantar mengenai isu niat bersama. Sesungguhnya, mahkamah berpuas hati bahawa arahan hakim bicara mengenai isu ini adalah mencukupi dalam hal keadaan kes itu. Oleh itu, mahkamah menolak rayuan keenam ini yang didahulukan bagi pihak tertuduh kedua dan ketiga.
KEPUTUSAN
Bagi isu pertama, mahkamah memutuskan, (9) Mahkamah mengesahkan keputusan hakim bahawa pembelaan hilang akal tidak disokong oleh keterangan dalam kes ini dan bahawa arahan hakim kepada juri adalah betul. Aduan peguam tentang ketidakpatuhan ss 342 dan 343 KAJ adalah tanpa merit. Hakim tidak berada di bawah satu kewajipan untuk menunda perbicaraan setelah mengetahui tertuduh pertama berada di Hospital Kuantan untuk pemerhatian, sementara menunggu penerimaan perakuan penguasa perubatan. Kata-kata pembukaan s 342 menyatakan bahawa ‘Jika Hakim yang menjalankan perbicaraan … mempunyai sebab mensyaki bahawa tertuduh tidak sempurna akalnya’, dan dalam kes ini, tiada langsung material di hadapan hakim bagi membangkitkan keraguan munasabah tentang kewarasan minda tertuduh pertama. Peguam yang membuat permohonan supaya kliennya dihantar ke hospital wajib mengambil tindakan susulan atas perkara ini, dan selepas tiada apa-apa tindakan pada pihaknya, hakim berhak menganggap bahawa perkara itu tidak lagi diteruskan selanjutnya. Jawapan yang diberikan oleh tertuduh pertama dalam pemeriksaan balasnya serta dalam pernyataan beramaran melepasi sebarang keraguan atas ketiadaan penyakit mental pada pihaknya. Tertuduh mempunyai beban membuktikan pembelaan hilang akal dan mereka telah gagal untuk berbuat demikian.
Bagi isu kedua pula, mahkamah memutuskan, Hakim tidak menyalah arah juri tentang undang-undang niat bersama. Malah arahan atas hujah ini keseluruhannya memadai dalam keadaan-keadaan kes.
Secara keseluruhan, rayuan perayu-perayu ditolak oleh mahkamah.
ANALISIS
Sikap berwaspada mestilah diamalkan dalam menerimapakai amalan Inggeris terhadap perbicaraan juri di negara ini. Ini adalah disebabkan adalah penting untuk mengingati bahawa juri di Mahkamah Jenayah Utama atau di mana-mana assizes Inggeris mungkin tidak boleh disamakan dengan tujuh orang yang bersidang di kandang juri di Mahkamah Tinggi Temerloh. Adalah menjadi tugas hakim perbicaraan yang arif, yang menghadapi kesulitan tertentu, untuk menguruskannya dalam cara bagi memastikan bahawa tertuduh menerima perbicaraan yang adil dan bahawa keadilan adalah tercapai. Bagaimana ini hendak dilakukan dalam mana-mana kes yang diberikan adalah perkara untuk diputuskan oleh hakim perbicaraan. Dan mahkamah ini haruslah berhati-hati dalam mengganggu keputusan beliau pada perkara sebegitu melainkan ia ditunjukkan bahawa jalan tertentu yang digunakan oleh hakim perbicaraan telah menyebabkan salah lak-sana keadilan. Isu yang timbul dalam kes ini adalah perbuatan atau tingkahlaku hakim bicara seperti sewaktu perbicaraan hakim hilang sabar, kerap mengganggu prosiding dengan memberikan kritikan kelakuan, dan mengerutkan muka hinggakan kelakuan beliau melucutkan tiga pihak tertuduh daripada perbicaraan yang adil adalah tidak wajar ekoran daripada sebagai seorang hakim, sikap profesional yang tinggi haruslah ditunjukkan kepada masyarakat agar masyarakat memandang tinggi terhadap institusi kehakiman. Pada pandangan saya, teguran harus diberikan kepada hakim-hakim agar tidak terllau beremosi dalam membicarakan sesuatu kes. Secara keseluruhan, keputusan yang dikenakan oleh hakim bicara dan dipersetujui oleh mahkamah rayuan adalah wajar dijatuhkan terhadap tertuduh. Alasan gangguan sihir bukanlah satu alasan yang waras untuk dikemukakan di mahkamah sehingga isu sihir diperundangkan.
BIBLIOGRAFI
1) Siti Zaharah & Datin Nor Aini, (2010), “Undang-Undang Jenayah Di Malaysia”, Universiti Malaya, Kuala Lumpur.
CikPuanHanani 